ผมเคยมีความเชื่อว่า เบียร์ขม คือเบียร์ที่มีแอลกอฮอล์สูง ซึ่งเป็นความเชื่อที่ไม่ถูกต้อง เนื่องจากความขมของเบียร์ไม่ได้แปลผันตรงกับปริมาณแอลกอฮอล์สักกะหน่อย รสขมของมันถูกสร้างด้วย 2 องค์ประกอบหลักคือ ฮอปส์(ไม้เลื้อย ตระกูลใกล้เคียงกับกัญชา อุตสาหกรรมเบียร์ใช้ดอกฮอปส์ เป็นส่วนประกอบสำคัญ) และมอลต์(ธัญพืชที่ผ่านกรรมวิธีอบ แล้วคั่ว ขมมากขมน้อยขึ้นอยู่กับวิธีการคั่ว)
ความเชื่อที่ไม่ถูกต้องของผมอีกอย่างนึง คือ อาหารขมไม่อร่อย ผมเพิ่งรู้ตอนอายุเลยสามสิบนี่แหละว่า ลาบขม ก้อยขม คืออาหารอร่อยแบบไม่ต้องคอยให้บริษัทผลิตยางรถยนต์ที่ไหนมายืนยัน สะเดากับปลาดุกย่าง ช่างเป็นเนื้อคู่ที่ดูลงตัว กระทั่งกาแฟดำ เป็นเครื่องดื่มที่ให้ทั้งความกระฉับกระเฉง และไม่เพิ่มไขมันส่วนเกิน ให้ต้องเดินไปหาหมอ ให้เมื่อย
พี่บรรณาธิการชาวลาวที่ผมเคารพ(อายุ 70 กว่าปีแล้ว แต่ใครๆก็เรียกเขาว่าพี่) ซึ่งอพยพตัวเองไปอยู่อเมริกาบอกว่า ลาวนอก(ชาวลาวโพ้นทะเล) หาบี(ดีวัว) ทำลาบขม ก้อยขมไม่ได้ พวกเขาเลยต้องคั้นน้ำมะระสร้างความขมมาผสมลาบแก้ขัด ฟังดูแล้วก็รู้สึกสงสารคนที่อยู่ในดินแดนอันเหน็บหนาวห่างไกลแม่น้ำโขงเหล่านั้นเหลือเกิน
ขมหน่อย อร่อยแน่
เบียร์ที่ท่านเห็นในภาพคือ “ควยเอโด่ะ เบนิเอกะ อิ๊มเพรี่ยว สะหวีดท์ โพเทโท่ว์ แอ๊มเบ่อร์” คราฟท์เบียร์สัญชาติญี่ปุ่นที่มีความหอมดั่งดอกไม้ แม้ชื่อจะบอกว่าหวาน แต่ในความเป็นจริง ไม่มีเบียร์ที่ไหนหวาน
เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า ไม่มีนักการเมืองคนไหนที่ไม่ทำให้คุณผิดหวัง ต่างเพียงแค่ จะแย่ช้า หรือแย่เร็ว
ถ้ามากกว่านั้น อาจจะแย่เม็ด
อย่างไรเสีย ความขมของเบียร์ ไม่ว่าจะขมมากหรือขมน้อย ขมติดลิ้น ติดเพดาน ติดคอเพียงใด ไม่ช้าไม่นาน มันก็จะหาย ไม่ต่างกับความเจ็บปวดที่เราได้รับเมื่อคราวต้องแยกจากคนรัก
ส่วนอาหารที่คุณเห็นในภาพคือ เสือร้องไห้ เนื้อย่างชั้นดี ที่แล่ออกจาก สันดาน ของโคนันทิวิสาล the 112nd ทายาทผู้สืบสายเลือดงัวอินเดียแท้ ไม่มีเชื้ออเมริกันปนเปื้อนเลือดบรามัน ให้เสียพันธุ์ เสียเอกราช เสียศักดิ์ศรีความเป็นเทพเจ้า
มันถูกย่างอย่างดีบนเตาอั้งโล่ ให้ความร้อนโดยถ่านไม้ตะเคียน ที่คนเพียรลาก เพียรฉุดจากก้นแม่น้ำสาละวิน ใกล้ที่ดินที่สตาโลนเคยเหยียบ ทำให้มันทั้งเหนียว และนุ่ม ยิ่งกินยิ่งคลายความกลัดกลุ้มในหัวใจ
แจ่วขม คือ ส่วนประกอบอันลงตัวที่สุด พริก การ์เด่น แคสซิคัม อันนุ่ม (พริกขี้หนูสวน) สายพันธุ์บราซิล ที่ปลูกใต้ต้นบราซิเลี่ยน โรสวู๊ด ถูกคลุกเคล้าเข้ากับ น้ำปลา จากปลาไส้ตันหนักพันกิโลกรัมตามชื่อ บวกกับ ดีงัวโพนยางคลำ กลายเป็น เครื่องจิ้มเลิศรส ที่อดน้ำลายสอไม่ไหว
ขมบักคัก
Mao Young Mah. (MYM) - เมา อย่าง หมา ดื่มอย่างไม่มีสติ แต่จดสถิติความเมา
ภาพ : Gengo Serkinov. ชื่อรัสเซีย กินเบียร์ต่างน้ำ นักข่าวบ้ากาม ตามข่าวไม่ทัน